آئین مستان

پسر عمو جانم، تنهایم

 نیابه كوفه ای آقایم

هزار باری كه مردم و زنده شدم

فقط من از روی تو شرمنده شدم

به خونه ی یه زن پناهنده شدم

ثارالله،ثارالله

خدارو شكر سفیرتم ای نور عین

برات زبون گرفته ام با شور و شین

و الله ما لی امیر غیر الحسین

پسر عمو،پسرعمو،كوفه نیا

نصیب من خسته،حالی شد

بدون كه دور من،خالی شد

سرم رو دارالاماره میزنند

با پا به جسم پاره پاره میزنند

تنم رو به میخ قناره میزنند

ثارالله،ثارالله

خدارو شكر سفیرتم ای نور عین

برات زبون گرفته ام با شور و شین

و الله ما لی امیر غیر الحسین

پسر عمو،پسرعمو،كوفه نیا

تو دل از این غصه،آتیشه

آقا سرانجامت چی میشه؟

می ترسم از اینیكه بی سقا بشی

كنار نعش اكبرت تنها بشی

پریشون اسیری زنها بشی

ثارالله،ثارالله

خدارو شكر سفیرتم ای نور عین

برات زبون گرفته ام با شور و شین

و الله ما لی امیر غیر الحسین

*******

و الله ما لی امیر غیر الحسین: بخدا قسم نیست امیری برای من جزء حسین علیه السلام.

قناره: چوبی یا آهنی دراز دارای میخ های بلند که در دکان قصابی گوشت را به آن آویزان می کنند.

كوفه نیا كه مردمش وفا ندارن

نامرد و بی مُروتن حیا ندارن

خدا می دونه كه دروغه وعده هاشون

گلاتو له میكنن اینجا زیر پاشون

از پشت سر خنجر كشیدن پیشه شونه

نامردی كردن عادت همیشه شونه

از برق سیم و زر و سكه همه كورند

مردم شهر كوفه از خدا بدورند

مسلمت اینجا شده آوراه ی كوچه

حسین من رقیه رو نیاری كوفه

اگه با دخترت به سوی این دیاری

یادت باشه گوشواره هاشو در بیاری

غریب كشی تو شهرشون سابقه داره

خیلی برات حرف دارم از دارالاماره

اینجا با سر بریدن از تن خو گرفتن

با خون ریخته ناب حق وضو گرفتن

ممنونم از خدا نذاشت كه نا امیدشم

آرزوم بود كه واسه حسین شهید شم

حس میكنم تو كوفه كربلارو آقا

درد و غم و مصیبت و بلا رو آقا

نقشه كشیدن اینها واسه اصغر تو

براش بمیرم ارباً اربا اكبر تو

شمر روی سینه ات آقاجون تو میكشی آه

زینب اگه دق نكنه خوبه به والله

رقیه رو می برن اینها به اسارت

زینب میبینه به سرت میشه جسارت

کاش میشد به سوی حرمت برگردی / کاش افتد به دل محترمت برگردی

همه گویند به دلدار بیا، اما من / جان عباس قسم می دهمت برگردی

ای یار که در راهی و زینجا خبرت نیست / در راهی و از کوفه و از ما خبرت نیست

در راهی و یک قافله گل پشت سر توست / میایی و ناموس خدا همسفر توست

با باد صبا گفته ام ای دوست پیامم / شاید برساند به تو ای یار سلامم

گفتم به صبا حال من زار بگوید / از حال سفیرت ز سر دار بگوید

گوید به تو در کوفه چه آمد به سر من / گوید که چه سان بسته عدو بال و پر من

با سنگ سر راه و لب بام نشستند / آن سر که پر از عشق تو می بود شکستند

خفاش صفت نیمه ی شب نقشه کشیدند / آن لب که ثنا گوی تواش بود دریدند

شمشیر همچین زد به لب های مبارک خورد، دندوناش شکست، آب طلب کرد تو دارالعماره اومد بخوره خون از لب هاش ریخت تو ظرف آب، آب مضاف شد، بار دوم، بار سوم، نوشتن دندان مبارکش تو ظرف آب افتاد، گفت: انگار قرار نیست من سیراب بشم؛ ارباب من شما آب بالا آورد، عباس گفت: آقا من مراقبم یه جرعه آب بنوش بعد برگردیم به خیمه، چنان تیر به حنک (زیر گلو) ابی عبدالله خورد آب ریخت کف دست مولا

ننموده حیا طایفه سنگدل از تو / من در عوض مردم کوفه خجل از تو

تقدیر من این است و ندارم گله ای دوست / اما تو میاور پی خود قافله ای دوست

پر کینه تر از مردم این شهر محال است / چون مردم کوفه به همه دهر محال است

در مرد و زن و کودک این شهر صفا نیست / در هیچ دلی عاطفه و مهر و وفا نیست

اینان که تو را دعوت این شهر نمودند / گویا همه با آل علی قهر نمودند

اینان که به ظاهر ز خدا واهمه دارند / در سینه فقط بغض تو و فاطمه دارند

اینان همه بی روح و دلی گرم ندارند / سوگند به زینب ز کسی شرم ندارند

ای بود و نبودم به فدای تو و زینب / ترسم بود از روز ورود تو و زینب

در فکر غریبی تو و غربت اویم / دلواپس اطفال تو و حرمت اویم

ترسم که به ناموس خدا سلسله بندند / بر گریه اطفال تو در کوفه بخندند

ترسم ز سر بام پذیرای تو باشند / با آتش و دشنام پذیرای تو باشند

ترسم که سرت را هدف سنگ نمایند / با دخترک کوچک تو جنگ نمایند

بمیرم برای لحظه به لحظه غم تو / بمیرم برای این همه درد و ماتم تو

بمیرم برای لحظه ی آخرت حسین جان / بمیرم برای گریه مادرت حسین جان

بمیرم برای پیکر افتاده به خاکت / بمیرم برای غرق به خون پیکر پاکت

بمیرم برای روی زمین کشیدن تو / بمیرم برای لحظه ی سر بریدن تو

بمیرم برای پیکر پاک و بی سر تو / بمیرم برای سر بدون پیکر تو

بمیرم برای چشم ز گریه لاله گونت / بمیرم برای محاسن غرق به خونت

بمیرم برای پیکر بی پیراهن تو / بمیرم برای جای سم اسب و تن تو

بمیرم برای سر بریده از قفایت / بمیرم برای راس به روی نیزه هایت

بمیرم برای زائر زار و دل سپرده ات / بمیرم برای خواهر تازیانه خورده ات

بی كس و خسته در این شهرم و دلداری نیست

غم دل با كه بگویم كه غم خواری نیست

اهلش هستی؟عمقش رو پیدا میكنی؟قطعاًمیدونم نیازی نیست بازش كنم،اگه بخوام بشكافمش،خیلی دردناك میشه موضوع.

یارب این شهر چه شهری است كه صد یوسف دل

 به كلافی بفروشند و خریداری نیست

قربون ناله هاتون برم،قربون زمزمه هاتون برم كه این زمزمه ها كاروان استقبال از قافله ی حسینه،با ناله هاتون دارید میرید استقبال،آقامون داره میاد،كربلا،حسین جانم،حسین جانم،امیداوارم به حق امیرالمؤمنین علیه السلام،همیشه دلت پرسوز و گداز باشه،هرجا اسم حسین رو شنیدی،آتیش دلت زبانه بكشه،تو كوچه پس كوچه ها میگرده،سر به دیوار میذاره.

برحُرمتِ

تواضع رو ببین،میگه من كه چیزی نبودم،اما تو من و فرستادی،من پیام آور تو بودم،باید به خاطر تو هم كه میشد،حُرمتِ من رو نمیشكستند،اما

برحُرمتِ پیمبریم پا گذاشتند

جز سایه ام مرا همه تنها گذاشتند

آقای من حسین،حسین جان،نیا آقا،آقا جان تو كوچه پس كوچه هاشون گشتم،تو بازار آهنگراشون رفتم،دیدم همه دارن آماده میشن،شمشیر تیز میكنند حسین،نیزه میسازند حسین

بستند

حسین جان یه نگاه بكن،از بالای دارالاماره گفت: ببین همه ی وجودم داره تو رو میبینه،برادرا،شمشیر وقتی میبره،حالتی كه جا میذاره،شبیهه چشم ِ

بستند اگر دو چشم من  اما به پیكرم

صد چشم زخم را به رهت وا گذاشتند

آقا ببین با من چه كردند،من نگران خودم نیستم،نگران چی هستی؟

دندان تیز نیزه شان را گمان كنم

آقای من میشه نیای؟

دندان تیز نیزه شان را گمان كنم

وقف گلوی اكبر لیلا گذاشتند

دیگه چه خبره مسلم؟

چشمان زهر دار سه شعبه به طعنه گفت

من را برای دیده ی سقا گذاشتند

از اون طرف ابی عبدالله،فرمود: مسلم،سهم علی اكبر و گفتی،سهم لیلا رو گفتی،سهم عباس رو گفتی،سهم همه رو یكی یكی گفتی،سهم من چی شد؟بگم سهم حسین رو یا نه،آقاجان نیا،نیا

تا یك هزاران نهصد و پنجاه ضربه را

سهم تن شریف تو آقا گذاشتند

هیچ كدوم این خبرها امام حسین علیه السلام رو تكون نداد،هیچ كدوم این خبرها تعجب آقارو وا نداشت،هیچ كدوم این خبرها آقا رو از جا نكند،اما این خبر آخر امام حسین علیه السلام رو از جا كند،از جا بلند شد،مگر خبر چه خبریه؟حسین جونم

چشمان تیزبین دو صد سنگ را

سنگ هارو بالای بام ها جمع كردند،برای كی؟

چشمان تیزبین دو صد سنگ را

به بام چشم انتظار زینب كبری گذاشتند

حسین آرام جانم،حسین روح و روانم

پایش امضا زدند، خیلی زود / نامه را تا زدند، خیلی زود

نامه را تا نکرده در واقع / کوفیان جا زدند، خیلی زود

آستین های قتل مهمان را / ظهر بالا زدند، خیلی زود

دیر نارو به فکرشان آمد / دیر اما زدند، خیلی زود

اول عازم شدند خیلی زود / بعد نادم شدند، خیلی زود

باغ داران کوفه هم آن شب / سکه لازم شدند، خیلی زود

مثل قاضی شریح، مثل شمر / همه عالم شدند، خیلی زود

همه ی دارها خریدار / سر مسلم شدند، خیلی زود

پس پریشان شدند، خیلی زود / بس پشیمان شدند، خیلی زود

پیش هفتاد و دو نفر / کافرها مسلمان شدند، خیلی زود

نامه داران کوفه ظهر دهم / نیزه داران شدند، خیلی زود

قاریان وای باعث قتل / خود قرآن شدند، خیلی زود

اسب خون یال رفت، خیلی دیر / با پر و بال رفت، خیلی دیر

شمر آماده گشت، خیلی زود / توی گودال رفت، خیلی دیر

با حساب دو ساعت و اندی / زینب از حال رفت، خیلی دیر

در خودش گیر کرد، خیلی دیر / شمر تغییر کرد، خیلی دیر

حلق اصغر بدون شک از آب / تیر را سیر کرد، خیلی دیر

با حساب رقیه داغ حسین / عمه را پیر کرد، خیلی دیر

و عمو زود رفت، خیلی زود / و عمو دیر کرد، خیلی دیر

آفتاب سر حسین تو را / نیزه تفسیر کرد، خیلی دیر

سفیر مولایم، اسیر غم هایم

میان کوفه خدا،  بی کس و تنهایم

مردم کوفه مهر و وفایی به دل ندارن واااای

به راه زینب با مشتی از سنگ چشم انتظارن واااای

دو دست من، بسته روی دارم

ز کینه ها، تشنه، جان سپارم

به یاد زینب، بی قرارم

میا میا کوفه ای حسین جان

به کوفه بشنیدم، ز حنجر و خنجر 

یکی با خنده میگفت، ز غارت معجر

بگویمت من پسر عمو جان به آه و ناله واااای

جان عزیزت نیار به همرات طفل سه ساله واااای

دلهره ام، از قحطی آبه

 غصه ی دل، کودک ربابه

برای قافلت، دل کبابه

میا میا کوفه ای حسین

شده دگر وقت، عزای شاهنشاه 

بزن به سینه بگو، امیری ثار الله

چشام میباره که از دوباره فصل غم اومد واااای

خدا میخونه تو عرش اعلا محرم اومد واااای

محرمت، دل غرق عزا شد

ببین حسین، دل وقف شما شد

 به عشقت، قلبم کربلا شد

میا میا کوفه ای حسین

شده دگر وقت، عزای شاهنشاه 

بزن به سینه بگو، امیری ثار الله

چشام میباره که از دوباره فصل غم اومد واااای

خدا میخونه تو عرش اعلا محرم اومد واااای

محرمت، دل غرق عزا شد

ببین حسین، دل وقف شما شد

 به عشقت، قلبم کربلا شد

میا میا کوفه ای حسین جان